Again

Raz, dwa, trzy, płyną łzy. Ręka zaciśnięta w pięść i usta otwarte tak, by oddychać jak najciszej.

Bez sensu patrzę w martwy punkt – światło latarni za oknem i jedyne czego chcę to cofnąć czas. Po raz kolejny blask zza szyby staje się rozmazany przez szklące się oczy. Kap, kap – co tym razem zmoczyły?

Czemu ona płacze? Dlaczego krzywi się co chwila?

Co z tego, że znów jej nie wyszło? Jej wina. Niech coś z sobą zrobi, a nie się użala.

Co ją przezwyciężyło? Ochota? Pokusa? Nie! To zwykła słabość. Bo ona nie jest silna. Nie umie taka być. To jej wina.

Ona to ja. Ja to ona. Jedno ciało, jedna dusza, dwa oblicza. Czasem zwycięskie, czasem żałosne.

Jedno pociągnięcie nosem i drugie. Już za późno. Trzeba było nie akceptować wymówki jaką wydawał się okres. Byłabym szczęśliwsza. Zawalczyłabym o swoje lepsze ciało.

Ale nie, ja wolałam się poddać i cieszyć jedzeniem. Po co? By być słodkim tłuszczykiem. Nie czeka mnie nic lepszego, jeśli tak będę postępować.

Poczucie winy. Niszczycielska siła. Coś co nie pozwala sobie spojrzeć w oczy. Coś co nie pozwala spojrzeć na siebie, na swoje ciało. Ujawnia się przez dotyk – miejsce które jest wzdęte zostaje dokładnie sprawdzone, wyrok: jak 3 miesiąc ciąży.

Zamknięcie oczu. Gorycz. Żal. Niechęć.

Znowu to sobie zrobiłam. Znowu. I nie ma na to usprawiedliwienia.

Nie jestem chora. Nie mam zaburzeń odżywiania. Nic mnie nie tłumaczy. Nie ma dla mnie niczego co mogło by posłużyć jako uniewinnienie.

Pozostała moja słabość i żal.

Szkoda tylko że to nie spala z podwójną siłą kalorii i tłuszczu...